Η κοινωνία χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, αυτούς που έχουν την εξουσία και την ασκούν και αυτούς που εξουσιάζονται. Οι δεύτεροι είναι οι περισσότεροι και αυτοί που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Δυστυχώς, ακόμα δεν έχουν καταλάβει την δύναμη τους, ότι δεν έχουν ανάγκη τους πρώτους, οι οποίοι είναι συντριπτικά λιγότεροι αλλά εξαιτίας της εκμετάλλευσης του πλούτου έχουν και το πλεονέκτημα να “αγοράζουν” την εξουσία τους. Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στις καλύτερες σημερινές “δημοκρατίες”.
Οποιοσδήποτε άλλος διαχωρισμός, με βάση το χρώμα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, το θρήσκευμα, τον καφέ που προτιμά κάποιος, το ποτό που πίνει κτλ είναι επικίνδυνος, καταλήγει σε στοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και τελικά οδηγεί σε φαινόμενα που όλοι ξέρουμε.
Η πολιτική της ενσωμάτωσης που εφάρμοσε η ΕΕ και οι εκάστοτε κυβερνήσεις για τους Ρομά στην Ελλάδα έγινε με σκοπό να μπει στο περιθώριο μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα που οδηγήθηκε σε μονόδρομο ώστε να θεωρούνται με “το νόμο” πολίτες κατώτερης κατηγορίας. Η βίαιη και καταναγκαστική προσαρμογή αρχικά στο ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα, κι έπειτα στην εξαγορά τους – μέσω δανείων, επιδομάτων κλπ – έγινε για να μην “ενοχλούν” τη φιλήσυχη κοινωνία και για να δείξουμε το καλό ευρωπαϊκό μας προσωπείο. Αλλοτρίωσε τα ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας, θεωρώντας τα “υποκουλτούρα” και αντίθετα με τα κυρίαρχα πολιτιστικά πρότυπα. Δε δόθηκε καμία διέξοδος στον επαγγελματικό χώρο ακριβώς επειδή ο στόχος ήταν η εκμετάλλευσή τους μέσω της φτηνής εργασίας από τα αφεντικά. Χωρίς επομένως την περιβόητη προοπτική με την οποία ξεγελά το σύστημα, αυτοί οι άνθρωποι οδηγήθηκαν από νωρίς στο περιθώριο των εξελίξεων τόσο των κοινωνικών και οικονομικών όσο και των πολιτικών. Και μιας και η καλύτερη μέθοδος ανάληψης ευθυνών από τους πολιτικούς είναι η μετάθεσή τους, ζήσαμε την απαξίωση και την περιθωριοποίηση σχεδόν όλης της κοινωνίας των Ρομά. Καμία μέριμνα για την ποιότητα ζωής εκείνων και των παιδιών τους, μακριά από την πόλη σε γκέτο/καταυλισμούς και την απομόνωση ως κάτι ξένου και επιβλαβούς στην επαφή μαζί του.
Το περιθώριο όμως εκτός από ανισότητες οδηγεί και σε αποξένωση. Γινόμαστε θεατές της εχθρότητας στην επικοινωνία των Ρομά με το κράτος, από το κράτος. Στα σχολεία τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν κάτι ξένο κι εχθρικό, αποδιοπομπαίοι τράγοι. Βιώνουν καθημερινά την εχθρικότητα του συστήματος αλλά δυστυχώς και της κοινωνίας, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις δημόσιες συγκοινωνίες την άρνηση της εξυπηρέτησής τους λόγω του ότι είναι “βρώμικοι”, “άρρωστοι” και “κακοί στην συμπεριφορά και στην πράξη”.
Ξεχνούν όμως οι θιασώτες του μίσους και του ρατσισμού να μιλήσουν για τα αίτια αυτής, που δεν είναι άλλα απ’ την οικονομική κρίση που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα οδηγώντας αυτούς τους ανθρώπους ολοένα και πιο πολύ στο περιθώριο. Ζώντας λοιπόν όλη αυτή την κατάσταση μερικοί εξ’ αυτών (κ όχι όλοι) προβαίνουν σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, οι οποίες μας βρίσκουν κάθετα αντίθετους, αλλά σε καμιά περίπτωση η “τελική” λύση δεν είναι ούτε η βία του κράτους και των φασιστών, ούτε τα “αυθόρμητα” πογκρόμ, οι υστερίες, οι ματσό συμπεριφορές, οι τσάμπα μαγκιές και οι ανώδυνες απειλές μπροστά στις κάμερες.
Αγνοούμε πως όλοι είμαστε πλέον δέκτες της κρατικής/καπιταλιστικής βίας. Οι εργάτες πολιορκούνται και συνθλίβονται σε όλο τον κόσμο. Τα ματ διαλύουν, ή τουλάχιστον προσπαθούν, κάθε μορφής αντίστασης ακόμα και μέσα σε σχολεία. Η εξαθλίωση έχει συνθλίψει την εργατική τάξη οδηγώντας τη σε μαρασμό και ανέχεια.
“Σύντροφοι αριστεροί”, δημοκράτες, φιλήσυχοι πολίτες και λοιποί που συμμετέχουν σε δραστηριότητες όπως η πρόσφατη “διαμαρτυρία” στις Αμύκλες, έστω και σαν “παρατηρητές” ας ξέρουν ότι η στάση τους δίνει “δημοκρατικό άλλοθι” σε ρατσιστικές συμπεριφορές, νομιμοποιώντας και ενισχύοντας με την φυσική παρουσία τους εκδηλώσεις που σε λίγο καιρό θα καταλήγουν σε πογκρόμ από “αγανακτισμένους” πολίτες. Στην περίπτωση που βλέπουν αυτές τις εκδηλώσεις σαν ευκαιρία για αλίευση ψήφων, τότε να τους πληροφορήσουμε ότι απλώς καλλιεργούν το έδαφος για να έρθει να θερίσει η Χ.Α. τους καρπούς των “ζυμώσεων”.
Όσοι ονειρεύονται “νύχτες των κρυστάλλων” ας αλλάξουν πλευρό. Μπορεί η ιστορία να ξεκίνησε έτσι, αλλά δεν είχε happy end.
Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Νισάφι
Σπάρτη, Μάρτης – 2014
